Det er nokre kvite stader på kartet - (mange kvite stader, sjølvsagt), stader eg drøymer om å vitja, eller har planar om å leggja inn på reiseruta. Ein av desse stadene er den vesle øygruppa St. Kilda, som ligg fjernt ute i Nord-Atlanteren - 180 km utanfor dei ytre Hebridane. I tusenvis av år levde det folk her, som livnærte seg av fuglefangst og det havet har å by på, fullstendig isolert frå omverda.
Folket på St. Kilda, som ikkje talde meir enn nokre hundre, takla både eit einsformig kosthald og det som vel må kallast for innavl. Men på byrjinga av 1900-talet tok det til å skje noko. Born døydde som små, vaksne vart også sjuke og døydde, og i 1930 skreiv dei 35 gjenlevande eit brev til dei britiske styresmaktene og bad om å bli flytta frå øyane. Det er ikkje ofte slikt skjer. Men det skjedde - og i dag er øygruppa fråflytta, bortsett frå ein liten miltærbase som er oppretta der. Ruinane av gardar og hus og den vesle landsbyen på Hirta, den største av øyane, vert vedlikehalde av friviljuge om sommaren.
I tillegg til at landsbyen er bevart intakt som den stod for 100 år sidan, er det ikkje mindre enn ca. 1400 små og store steinbygningar på øyane, mange av dei svært gamle. Men i dag er det fuglar som har overteke det vesle øyriket - øygruppa huser den største sjøfuglkolonien i Europa.
For nokre år sidan var me ein liten gjeng som tenkte oss ut dit med båt. men sjøen var grov, veret var ustadig og det vart ikkje noko av. Men framleis er St. Kilda ein stad eg har lyst til å sjå - ein verkeleg øde øy.
(Kart og foto: Wikipedia)
