Ingen stader er besøkt før eg har vore innom kyrkjegarden. Kvar gravlund har sin eigen spesielle karakter. Og det er skilnad frå land til land. Frå dei velfriserte norske gravplassane, nøye opplinjert, med sine egalitære gravsteinar der janteloven og sosialdemokratiet følgjer folket heilt inn i døden (og sannsynlegvis forbi), til dei einsamme gravstøttene ved ein forblåst havkant på Færøyane, eller dei tettpakka, lett kaotiske og alt anna enn egalitære gravlundene ein finn i Storbritannia.
Men sjeldan har eg funne døden så nærverande som i den offentlege gravlunden utanfor Lerwick på Shetland. Gravplassen skrånar bratt ned mot sjøen, stappande full av prangande monument og somme verkeleg monumentale obeliskar, side om side med dei gravene det finst flest av, vanlege arbeidsfolks graver, sjøfolks graver.
